प्रेमळ गॅलरी...आठवणींची
काल फोनची रिंगटोन वाजली अन काळजात धस्स झालं...
बेडरूम मधुन हॉल पर्यंत धावतच आलो...फोन आणि माझ्यातल अंतर मला अतिशय वेगानं कापायचं होत. त्याच थोड्याशा वेळात मनाचा कालवा झाला होता अन मी फोनजवळ पोहचण्याआधीच एव्हाना माझं मन सुसाट वेगाने मोबाइल पर्यंत पोहचंल होत.
डिस्प्ले स्क्रिन वर My Jaan नाव दिसलं.. क्षणभर थबकलो....दुःख, आनंद, उत्साह, राग, प्रेम सगळं काही कसं एकदाच दाटून आलं होतं...पण तो फोन कधीही न येण्यासाठीचा आला होता...तशी पूर्व कल्पना आली होतीच मला...मला तो कॉल मिस नहूता करायचा...खरं म्हणजे मला तर तिलाही मिस नव्हतं करायचं पण...? सगळं काही आपल्या हातात नसतं.. Destiny की काय म्हणतात त्याला...असं ती म्हणायची.
चार्जिंगचं वायर काढलं आणि मोबाईल मी कानाला टेकवला. एव्हाना माझा जीव एका कानामध्ये एकवटला होता. मला साठवून ठेवायचं होतं..ते सगळं काही...पुन्हा कधीतरी एकांतात कुरवाळण्यासाठी....दुसरा काय पर्याय असतो..?
आवाज तोच पण आज त्याला धार होती. लग्न ठरलंय माझं...माझ्या कानात शिसव ओतलं...हे अपेक्षित असूनही...डोळ्यापुढे क्षणभर अंधार झाला...मी सावरलं स्वतःला अन बाजूच्या सोफ्याचा आधारघेत भिंतीला टेकून फरशीवर बसता झालो.
माहितीये लग्न ठरलंय तुझं. मी अभिनंदन नाही केलं मला ते षंढ झाल्यासारखं वाटलं असतं. त्यानंतरचे शब्द फक्त माझ्या कानावर आदळत होते. पण मला काही पुढे ऐकू आले नाही...काही आठवत ही नाही... पुरुष रडतात की नाही मला माहित नाही..पण मी तो मार्ग पत्करला होता...
आता फोन नावाला कानाला होता...डोळे नुसतेच वाहत होते. डोळ्यांपुढून सगळी चलचित्र सरकत होती.
माझा मोबाइल नंबर तिने केव्हाच डिलीट केला होता..आठवणींची गॅलरी तिने खाली केली होती. तिच्या मनावरचं माझं साम्राज्य नाकारलं होतं.
जवळ येतांना कवेत घेतांना जातीची उतरंड आणि अस्पृश्यता कधी आड आली नहूती...पण लग्न.... ?दोन समाजात होत असत आणि इथंच घोड आडल होत.
खरंच असं सगळंकाही क्लिअर करतायेत का? ज्यावर प्रेमकेलं त्याची भीती तिला वाटतं असेल का..? तिला हे सगळं विसरून नवीन आयुष्य जगायचं होतं. खरंच असा भूतकाळ तोडून नवीन होता येत का?
तिच्या भविष्यात मला कुठेच जागा नसेल. एव्हाना तिच्या भुतकाळातूनही ती मला क्लिअर करत होती. सिक्युअर लाईफ, उज्जवल भविष्य, सुखांचा बाजार हवा होता तिला त्याच प्रेमात ती माझं प्रेम विसरली असावी..?
सोडून चालली याचा मुळीच राग नाही आला. माझा विश्वास तोडला त्याचा राग आला. माझंच प्रेम कुठेतरी कमी पडलं याचा मनस्वी खूप तिरस्कार केला मी स्वतः चा....
मी तुला कधीच त्रास देणार नाही. इच्छा झाली तरी msg , call करणार नाही. तू मला हवी होतीस हाच माझा स्वार्थ होता. तुला त्रास देण्याइतका मी कधीच स्वार्थी नहूतो.
फक्त तुझ्या आठवणीनं कळ आली काळजात...
टीप : शब्द माझे भावना तुमच्या..
काल फोनची रिंगटोन वाजली अन काळजात धस्स झालं...
बेडरूम मधुन हॉल पर्यंत धावतच आलो...फोन आणि माझ्यातल अंतर मला अतिशय वेगानं कापायचं होत. त्याच थोड्याशा वेळात मनाचा कालवा झाला होता अन मी फोनजवळ पोहचण्याआधीच एव्हाना माझं मन सुसाट वेगाने मोबाइल पर्यंत पोहचंल होत.
डिस्प्ले स्क्रिन वर My Jaan नाव दिसलं.. क्षणभर थबकलो....दुःख, आनंद, उत्साह, राग, प्रेम सगळं काही कसं एकदाच दाटून आलं होतं...पण तो फोन कधीही न येण्यासाठीचा आला होता...तशी पूर्व कल्पना आली होतीच मला...मला तो कॉल मिस नहूता करायचा...खरं म्हणजे मला तर तिलाही मिस नव्हतं करायचं पण...? सगळं काही आपल्या हातात नसतं.. Destiny की काय म्हणतात त्याला...असं ती म्हणायची.
चार्जिंगचं वायर काढलं आणि मोबाईल मी कानाला टेकवला. एव्हाना माझा जीव एका कानामध्ये एकवटला होता. मला साठवून ठेवायचं होतं..ते सगळं काही...पुन्हा कधीतरी एकांतात कुरवाळण्यासाठी....दुसरा काय पर्याय असतो..?
आवाज तोच पण आज त्याला धार होती. लग्न ठरलंय माझं...माझ्या कानात शिसव ओतलं...हे अपेक्षित असूनही...डोळ्यापुढे क्षणभर अंधार झाला...मी सावरलं स्वतःला अन बाजूच्या सोफ्याचा आधारघेत भिंतीला टेकून फरशीवर बसता झालो.
माहितीये लग्न ठरलंय तुझं. मी अभिनंदन नाही केलं मला ते षंढ झाल्यासारखं वाटलं असतं. त्यानंतरचे शब्द फक्त माझ्या कानावर आदळत होते. पण मला काही पुढे ऐकू आले नाही...काही आठवत ही नाही... पुरुष रडतात की नाही मला माहित नाही..पण मी तो मार्ग पत्करला होता...
आता फोन नावाला कानाला होता...डोळे नुसतेच वाहत होते. डोळ्यांपुढून सगळी चलचित्र सरकत होती.
माझा मोबाइल नंबर तिने केव्हाच डिलीट केला होता..आठवणींची गॅलरी तिने खाली केली होती. तिच्या मनावरचं माझं साम्राज्य नाकारलं होतं.
जवळ येतांना कवेत घेतांना जातीची उतरंड आणि अस्पृश्यता कधी आड आली नहूती...पण लग्न.... ?दोन समाजात होत असत आणि इथंच घोड आडल होत.
खरंच असं सगळंकाही क्लिअर करतायेत का? ज्यावर प्रेमकेलं त्याची भीती तिला वाटतं असेल का..? तिला हे सगळं विसरून नवीन आयुष्य जगायचं होतं. खरंच असा भूतकाळ तोडून नवीन होता येत का?
तिच्या भविष्यात मला कुठेच जागा नसेल. एव्हाना तिच्या भुतकाळातूनही ती मला क्लिअर करत होती. सिक्युअर लाईफ, उज्जवल भविष्य, सुखांचा बाजार हवा होता तिला त्याच प्रेमात ती माझं प्रेम विसरली असावी..?
सोडून चालली याचा मुळीच राग नाही आला. माझा विश्वास तोडला त्याचा राग आला. माझंच प्रेम कुठेतरी कमी पडलं याचा मनस्वी खूप तिरस्कार केला मी स्वतः चा....
मी तुला कधीच त्रास देणार नाही. इच्छा झाली तरी msg , call करणार नाही. तू मला हवी होतीस हाच माझा स्वार्थ होता. तुला त्रास देण्याइतका मी कधीच स्वार्थी नहूतो.
फक्त तुझ्या आठवणीनं कळ आली काळजात...
टीप : शब्द माझे भावना तुमच्या..
0 comments: